Last words

muzyka 
-Przycisz to idiotko! - do mojego pokoju wbiegł mój brat James.
-Co przeszkadza wam One Republik? Nie możecie się sobą nacieszyć?
-Jesy...-zaczął z rezygnacją .- To, że ty jeszcze nie odnalazłaś tego jedynego, to nie znaczy, że musisz innym dokuczać...
-Ogarnij się i posłuchaj samego siebie! A teraz wyjdź, nie przyciszę tego, bo nie.
 

Jesy Wilson

-Proszę ostatni raz:przycisz to!
-Dobra, dobra. ..ty idź już do tej swojej Cass i zostaw mnie samą.
Podziałało wyszedł. Była 7:45 więc wypadałoby wyjść już do pracy. Moja praca była nie taka zła.. . Jako kelnerka mogłam sobie długo rozmawiać z różnymi ludźmi. Wybiegłam z domu i szybko przebiegłam 4 przecznice. Pod kawiarnią był straszny tłok jak na środę rano. Ciekawe co go spowodowało? Ciekawa podeszłam bliżej.
-Przykro mi , nikogo nie wpuszczamy do środka-jakiś koleś nie chciał mnie wpuścić.
-Ja tu pracuje.- po tych słowach przesunął się,a ja szybko weszłam.
Pomieszczenie było prawie puste, tylko raptem kilka osób było w środku. Znałam ich.. . To był ten zespół...Room 94 i ich menadżer . Super tylko mi ich tutaj brakowało Nachmurzyłam się,a na głos powiedziałam:
-Część, jestem Jesy , kelnerka. 

-Cześć...-spojrzałam na chłopaka, który to powiedział...jego oczy były...takie piękne-Jestem Dean, a to Kieran, Sean. Kit i jeszcze Gary. Przez jakiś czas patrzyliśmy się na siebie , ale ja oderwałam wzrok, wyszłam do kuchni i spytałam kucharza :
-O której oni stąd pójdą?
-Przyszli przed chwilą, raczej szybko to chyba nie, widziałaś wszystkie te fanki ?
-Ta, ta super.
-Daj im kawę.
Podał mi dzbanek, a ja szybkim ruchem otworzyłam drzwi i ... na kogoś wpadłam!
-Ja. ..przepraszam. - spojrzałam na swoją przypadkową ofiarę i aż mnie zatkało .
Blondyn(farbowany?) śmiał się mimo gorącej kawy wylanej na niego. Był wciąż tak samo ładny co wcześniej...co ja gadam!? On mi się nie może podobać! Mam swoje zdanie o miłości, którego nie chce zmieniać.
-Chodź, dam ci chusteczki - zaprowadziłam go do kuchni... dziwne nigdzie nie było kucharza.-Tak mi przykro-wycierałam jego sweter. -Dam ci koszulkę na przebranie-podeszłam do szafki i znalazłam tylko szarą bluzę.
-Nie musisz... 
-Muszę. To ja wylałam na ciebie kawę. Łap! Nie musisz zwracać.-rzuciłam mu materiał.
-Dzięki-ściągnął koszulkę , a ja miałam się odwrócić ,ale tego nie zrobiłam.
Jego mięśnie napięły się ,a mi brakowało tlenu! Jaki on jest śliczny! Nagle dostrzegł , że się na niego patrze ,podszedł do mnie, wziął moją twarz w swoje ręce, a ja czułam , że poliki mnie pieką. Nasze czoła się zetknęły i się pocałowaliśmy.
To był przelotny i krótki całus,ale pełen namiętności...
-Podobasz mi się...Pójdziesz ze mną na randkę?
 

-Nie...to znaczy... tak...nie....-chłopak spojrzał na mnie jak na wariatkę.-Tak pójdę-długi całus, rozwiał moje wcześniejsze wątpliwości.
-Chcesz poznać chłopaków?
-Jesteśmy umówieni od minuty, a ty już chcesz żebym poznała twoich kumpli? Czemu nie.. .-chwycił moją rękę i wyszliśmy.
-Hej stary! Myśleliśmy , że już nie przyjdziesz . ..miałeś wrócić suchy, a nie z dziewczyną-ten z włosami postawionymi na żelu zaśmiał się. Dean ścisnął moją dłoń i wiedziałam, że wszystko będzie dobrze...

***

  A może my do siebie nie pasujemy?-myślałam przed snem.
Minął nam razem miły tydzień w którym poprosił mnie o chodzenie. Trochę szybko to wszystko się potoczyło, ale jestem szczęśliwa. To co, że wiem iż ten związek nie przetrwa? Teraz jest dobrze tak jak jest.
-Martwisz się czymś?-zapytał się Dean, który leżał obok mnie.
-Nie, jestem śpiąca, lepiej chodźmy już spać-zasnęłam w jego objęciach.
Rano, gdy się obudziłam zobaczyłam, że Lemon też nie śpi,pocałował mnie i powiedział: 

-Hej, jak się spało?
-Dzięki tobie dobrze. Która jest godzina ?
-Yyyy...-spojrzał na telefon.-Za pół godziny będzie 8.
-Co?! Nie zdążę do pracy!
-Mogę cię powieść ...
-Byłabym ci bardzo wdzięczna. Idę się tylko przebrać i już jestem.
-A twój brat? Co jak tu wejdzie ?
-Jest z swoją dziewczyną więc raczej wątpię.
Pobiegłam do szafy i wybrałam strój do pracy, potem pobiegliśmy do auta, a on zawiózł mnie do kawiarnie. Na pożegnanie pocałowałam go w policzek.
-No prawie się spóźniłaś-przywitał mnie kucharz, Jaymi.
-Mi też cię miło widzieć.
Cały dzień był do kitu bo strasznie- na opak mnie -wolno leciał. Nie wiem czy to z tęsknoty za blondynem czy też inny powód. Jednak moja męczarnia się skończyła i znowu mogłam zobaczyć chłopaka. Przyjechał po mnie gdy już stałam przed budynkiem.
-Chodź, musisz kogoś poznać.
Wsiadłam do auta i przytulił mnie. Po jakimś czasie dotarliśmy do jakiegoś domu.
-Kto tutaj mieszka?
-Zobaczysz.
Chłopak zadzwonił na dzwonek i nagle otworzył mu jakiś koleś. Skąd ja go znam...
-Greg!-mój chłopak przytulił go.-Greg to jest moja dziewczyna Jesy , Jesy to mój kuzyn Greg. 

Anna & Greg

-Miło mi-podaliśmy sobie dłonie.
-Może wejdziecie?
-Taki mieliśmy zamiar-Dean uśmiechnął się, wziął mnie za rękę i weszliśmy do środka.
-Cześć młody-przywitała się jakaś kobieta, pewnie żona Grega.-Jestem Anna, miło mi cię poznać.
-Mi również, jestem Jesy-ścisnełyśmy sobie dłonie.
Przez chyba 2 godziny rozmawialiśmy, lecz w końcu się pożegnaliśmy i pojechaliśmy do domu Lemona.
-Twój kuzyn jest miły...
-A ty piękna.
-A ty uroczy-pocałowaliśmy się.
Czułam jego oddech, słyszałam jego bicie serca...
 -Jesy...-zaczął gdy się obudziłam.
-Tak Dean?-widziałam jego zawahanie.-No mów! To jak chcesz może zaczekać...
Chłopak dalej się wahał,ale w końcu się zdecydował:
-Nie. Teraz o to zapytam. Wprowadź się do mnie i zamieszkajmy razem. Wiem, że mieszkasz z bratem i w ogóle, ale liczę, że się zgodzisz. I zdaję sobie sprawę, że będą jeszcze moi bracia.
Nie mogłam wydusić ani słowa. To jakiś żart? Raczej nie śmieszny. Ale on chyba mówi na serio poważnie...
-Ja... ja... tak. Zamieszkajmy razem-potem będzie czas żeby się martwić.
-Nawet nie wiesz jak się ciesze!-przytulił mnie i pocałował. 

Nigdy wcześniej mnie tak nie całował. Przeszedł mnie dreszcz i zrobiło mi się tak strasznie ciepło, czułam że cała się rumienie i nic teraz na to nie poradzę. Kurde dlaczego on tak na mnie działa? Moje myśli sprzeczają się z moim zachowaniem! Do cholery Jesy! Ogarnij z się. On jest cudowny i w ogolę, ale przecież to gwiazda. Normalnie dziewczyny nie umawiają się z gwiazdami, nie chodzą z nimi na randki i nie są szczęśliwe! Pewnie jego fanki chcą mnie już zabić. Może lepiej by było gdyby nie było już tego związku? Odwala mi kompletnie. Przecież ja go bardzo lubię! Chcę być jego dziewczyną i zamieszkać z nim!
-Która jest godzina?-nie muszę dzisiaj iść do pracy ale i tak spytałam.
-Przed 16. A co? Może pójdziemy na obiad do restauracji? Nie przyjmuje odmowy.
-No to chodźmy-pociągłam go za rękę.

-Ale najpierw się ubierzmy.-Przypomniałam sobie...
-Dobry pomysł.
Pół godziny później Dean ubrany w garnitur czekał na mnie przy schodach. To takie nie w jego stylu.
-Wyglądasz bosko-stwierdził.
Ubrana w białą sukienkę i czarne szpilki schodziłam na dół.
-Dzięki, ty też niczego sobie-pocałowałam go i zaprowadził mnie do auta.
Czułam, że gardło jest strasznie opuchnięte z bólu, a głowa zaraz mi pęknie. Po długiej drodze, zorientowałam się, że jesteśmy na lotnisku.
-Lemon do cholery co to ma być?-wypowiedziałam z trudem.
-No lecimy na kolacje do Paryża.
-Oszalałeś!
-Tak, na twoim punkcie-pocałował mnie delikatnie w skroń.
Nie odezwałam się aż do momentu gdy zrobiło się ciemno i zobaczyłam światełka,mimo wolnie westchnęłam. Popatrzyłam w bok, gdy wchodziliśmy do samolotu.
-Podoba ci się?-nie odezwałam się ani słowem, więc dodał.-Jesy, nie możesz być zła o to, że chciałem ci zrobić niespodzianka!
-Nie jestem zła...
-Doprawdy? To czemu się nie odzywasz?
Zakaszlałam i znowu poczułam ból w gardle.
-Jestem...-ból.-...chora. Przeziębiłam się...-nagle samolot się zatrząsł.-Co to było?!
-Turbulencje...chyba. Co do twojej choroby to mogę ci przynieść herbaty. Chcesz?
-Tak...-chłopak wyszedł i usłyszałam rozmowę z pilotem:
-Co?! Jak to możemy nie wylądować? Do cholery!-jego głos wyrażał strach.
Przez pierwszą minute nic z tego nie rozumiałam, ale w końcu mnie olśniło! Nie wylądujemy...żywi. Serce podeszło mi do gardła...
Mam całe życie przed sobą nie mogę zginąć w wypadku samolotowym! A co z blondynem? Jest sławny do cholery!
-Słyszałaś wszystko?-chłopak wszedł, widząc moją minę od razu ogarnął o co chodzi.
-Tak...Dlaczego?-oczy zaszły mi łzami.
-Nie płacz. Nie pozwolę ci tak po prostu zginąć...może uda się...nie wiem...mamy problem z lewym skrzydłem, ale mamy cień nadziei, że się...
-Nie wierze w to i ty pewnie też nie.

-Wierze w to. Musi się udać. 
 Mówił jak wtedy gdy poznawałam chłopaków...wszystko działo się tak szybko...poszłam do pracy i wróciłam z niej, poznając chłopaka. Pamiętam jak nie wiedziałam kim jest "ten z żelem we włosach". Okazało się, że nazywał się Kieran Lemon i zażartował: „Łał Dean. Taka laska nie poleciała na mnie tylko na ciebie” śmiało to mówił, ale oni wszyscy wiedzieli, że żartuje. „Nie wiem czemu” z sarkastycznym śmiechem popatrzyłam po zebranych. Przy ścianie siedział uśmiechnięty od ucha do ucha brunet z brązowymi oczami, ubrany w bluzkę w paski i czerwone spodnie, przedstawił się jako Kit. Zaraz obok siedział Gary.
-Hej, jestem Sean, oczywiście mnie nie przedstawiono...-koleś w katance i rurkach wstał i podał mi dłoń.
-Właśnie miałem zamiar, cierpliwości człowieku-mój towarzysz się zaśmiał.
Pamiętam ten śmiech, był taki uroczy...wtedy kolana mi zmiękły i czułam motylki w brzuchu. Nie do wiary, że nigdy więcej nie usłyszę tego śmiechu, nigdy więcej nie zmiękną mi kolana od nadmiaru szczęścia i nigdy więcej nie...będziemy szczęśliwi.
-Co teraz?-spytałam.
-Musimy czekać, nic się nie da zrobić oprócz czekania. Uwierz to jest najlepszy pilot w LA nie może mu się nie udać!-pocałował mnie w usta, a ja cicho westchnęłam z powodu jego bliskości. Przyciągłam go bliżej siebie mimo, iż wiedziałam, że to nie jest taki dobry pomysł. Nasze ciała stykały się ze sobą i mogłam usłyszeć bicie jego serca.
-Jejku...jesteśmy parą od 2 miesięcy, a czuje się jakbym znał cię od dawna...
-A teraz zginiemy...nie mogę się z tym pogodzić...-załkałam cicho.-Boże!-Krzyknęłam gdy znowu były turbulencje.-Dean-przytuliłam mocno się do chłopaka. Moja głowa dawała o sobie znać, i choroba też. 

-Boje się.
-Jesy...-mój chłopak pocałował mnie w czoło.
-Proszę cię...musimy być dobrej myśli...idę porozmawiać z kapitanem.
-Nie! Błagam cię nie zostawiaj mnie...-głos mi się załamał. Lemon chwycił mnie za rękę i poszliśmy razem. -Iii?
-Będziemy musieli się przesiąść, to znaczy państwo ja tu zostaje i będę dalej próbował opanować sytuacje...
-Nie!-Krzyknęłam mimo wolnie.-Nie może pan tu zostać. Wie pan dobrze, że to pewna śmierć...
-Dziecko-zaczął spokojnie.-Mam 87 lat i choruje na cukrzyce...-wbił wzrok w szybę.-Lekarze dają mi jakieś jeszcze 2 miesiące życia. To dla mnie jakby zbawienie. Wy musicie jeszcze pożyć...
-Ale...
-Nie ma żadnego ,,ale". Rozumiem, że śmierć jest trudna. Jestem na to przygotowany, proszę cię...idź już stąd. Ty też chłopcze. Zaraz będzie tutaj helikopter i będziecie musieli skoczyć o mnie się nie martwcie. Przekaż-zwrócił się do mnie-mojej żonie i dzieciom, że ich kocham i żeby się też nie martwili...będę na nich czekał w lepszym świecie...
-Dobrze przekaże...-płakałam z chwili na chwilę coraz bardziej.
-Dziękuję ci...-wtrącił się brązowooki o, którym zapomniałam.-Zawsze będziemy o tobie pamiętać...
Wyszliśmy razem z kabiny pilota i usiedliśmy w fotelach. Nie usiedziałam tak długo...chciałam czuć bliskość swojego chłopaka. Wstałam i usiadłam mu na kolanach.
-Myślisz, że się uda?

-Nie zwracałam uwagi na silny ból głowy i gardła.
-Jesy...tak wiem, chcesz być silna, ale widzę, że masz gorączkę...
-Pytam teraz o przejście...jak to się odbędzie?
-Ja o swoim, a ty o swoim-spiorunował mnie wzrokiem.-Dobra mniejsza z tym. Będziemy musieli iść do samego tyłu samolotu i wtedy my wyskoczymy. Spokojnie będziemy mieć spadochrony...
-Mogę skoczyć z tobą? Sama się boje...
-Tak-dostałam delikatnie dotknięta przez jego usta w policzek.-Pilot powie nam kiedy będziemy musieli skoczyć. Mamy tylko jedną szanse. Jeśli się nie uda...-przełknął ślinę.-Możemy zginąć.
-Rozumiem-próbowałam żeby głos mi się nie załamał.
-Musi się nam udać.
Czekaliśmy tak w milczeniu około 15 minut. W końcu przez głośnik przywołał nas kapitan.
-Możecie skoczyć...w tyle są spadochrony ubierzcie je i naciśnijcie guzik wtedy otworze klapę i wylecicie. Wiecie co dalej?
-Tak.
-Do widzenia dzieci. Miło było was poznać. Poszliśmy tam gdzie nam kazał. Nie mogłam ma to patrzeć więc zamilkłam oczy i czekałam aż umrzemy.
-Jeśli mamy teraz zginąć to wiedz, że cię kocham. Ponad wszystko-to może być nasz ostatni pocałunek, więc silnie przyciągłam go do siebie i trzymałam aż nie brakło nam powietrza.
-Ja też cię kocham.
Skoczyliśmy. 
_____________________________
No i jest kolejny :)
Nie wiem kiedy będzie NWB bo na razie Caro miała zawalony tak jak ja obowiązkami tydzień :x
Mój imagin...ah, no wiem...pisany dwa lata temu i teraz go znalazłam, pozmieniałam co mogłam i niech będzie. Bo świeci tutaj ostatnio pustkami xx
Nie wiem co to ma być...taki trochę głupi koniec, bo chciałam dopisać, że oni nie przeżyli itd...tamten też, ale shut up. Niech będzie. 

 Czytasz=komentujesz :)